سپندارمذ مبارک

دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
چون هستی من ز هستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست

جشن سپندارمذ روز عشق، روز زن، روز زمين و روز مادر بر همه ی دختران و بانوان و مادران ایرانی خجسته باد!

اسفند نام روز پنجم از هر ماه زرتشتی و ماه دوزادهم سال است، سپندارمذ در اوستا به صورت سپَنتَ آرمَ ای تی آمده است که چهارمین اَمشاسپند در آیین زرتشتی ست، این واژه آمیزه ای است از «سپنته» به چم پاک و مقدس و «آرمَ ای تی» به چم فروتنی و بردباری٬ پس نام امشاسپند سپندارمذ به چم سازگاری، فروتنی، بردباری نیک و مقدس است؛ این واژه در پهلوی به گونه ی سپندارمت و در پارسی سپندارمذ٬ اسفندارمذ و اسفند شده است؛ این امشاسپند در شکل مینوی (معنوی) نماد بردباری و سازگاری اهورا مزداست و در شکل جهان خاکی (مادی) نگهبانی زمین به وی سپرده شده است؛ روز پنجم اسفند (در گاه شمار امروزی بیست ونهم بهمن ماه کنونی) به مناسبت تقارن نام روز و ماه جشن بوده و این جشن همراه با آداب و رسوم و تشریفاتی ویژه برگزار می شد. این جشن ویژه زنان و به مناسبت تجلیل و بزرگداشت آنان بر پا می گشت، مردان و پسران به زنان و دختران خانواده و یا به دلدادگان خود به جهت قدردانی پاداشی به شکل هدیه می دادند.
از ويژگي هاي دیگر اين جشن این بود که بر پاشنه هاي در منزل، آويشن مي ریختند و آش و سيروگ (نان مخصوص زرتشتي) می پختند و دیگر، فرمانبرداري كامل مردان از زنان بود و به پاس تلاش يك ساله زنان، مردان وظايف ايشان را بر دوش گرفته و تمام کار روزانه ی آن روز بر عهده مردان بود.
جشن سپندارمذ را به سبب اینکه زنان كار خانه را تعطيل مي كردند واداره امور منزل بر عهده مردان بود و مردان به زنان مزد يا هديه مي دادند، «جشن مژدگیران یا مزدگيران» نیز مي گفتند.
روز سپندارمذ روز زمین نیز هست چرا که این امشاسپند در جهان خاکی پاسبان زمین است و البته زمين هم نماد عشق است چون با فروتني، تواضع و گذشت به همه عشق مي ورزد. زشت و زيبا را به يك چشم مي نگرد و همه را چون مادري در دامان پر مهر خود امان مي دهد.
بیدمشک گل مخصوص سپندارمذ است.
باشد که در این خانه همیشه شادی گیرند.

مادر، شخصی که در زندگی به هیچ وجه نمی توان برایش جانشینی انتخاب کرد… مطلب فوق را مهران عزیز برایم فرستاد. فکر کنم کم کم باید برای این دوست عزیز به فکر یک حساب کاربری باشم! من این شعر را بسبار دوست دارم و البته اعتقاد قلبیم هم همین شعر است:

اگـر یـکه باشی به نـام آوری اگر مهر باشی به روشنگری
اگـر روزگـاری تـو را بـرنـهـنـد نـگیـن حکومت بر انـگـشتـری
دو صد حشمت آنچنانی تو را نیرزد به یک لحظه بی مادری

——————————————————————–

منابع:
1- سالنامه زرتشتیان 3746 زرتشتی (1387 خورشیدی)
2- شعر از زنده یاد ایرج میرزا {اون اولی رو میگه}
3- آثار الباقیه عن القرون الخالیه به چم اثرهای مانده از قرن‌های گذشته، از ابوریحان بیرونی 390 هجری.
4- خورده اوستا بخشی از کتاب اوستا تفسیر و تالیف استاد ابراهیم پورداوُد.
5- یشت ها جلد 1 از استاد ابراهیم پورداوُد.
6- مقام زن درایران باستان از موبد اردشير آذرگشسب 1345.

7-http://www.zoroastriannews.com

8- قسمت دوم این پست هم به زودی هوا می شود !

9- این پست در دنیای مجازی به بانوان وبلاگستان تقدیم می شود و در دنیای مجازی هم به مادر عزیزم .

10- این هم مطلب قدیمی لابدان در همین رابطه!

11- این هم موسیقی پیشنهادی از عمو هوشنگ عزیز

12- بازی های وبلاگی دعوت شده را هم به زودی لبیک می گوئیم، البته با عرض پوزش از دوستان عزیز.

فراز و نشیب تهسیلی {قسمت اول}

این مطلب حاوی هیچ گونه پیام علمی و فرهنگی و ورزشی نیست ، پس اگر وقت خود را دوست دارید به هیچ وجه برای خواندن این مطلب کاملا شخصی تلف نکنیدش! هر گونه برداشت سیاسی و اقتصادی نیز آزاد است! تا جایی که امکانش وجود داشت خلاصه نوشته ام !

دوران ابتدایی:

فکرکنم بیشتر ما دوران تحصیلات ابتدایی مشترکی داشتیم، نمرات معمولا بیست و زندگی خوب و بزرگترین دغدغه این بود که مبادا نمره ای کمتر از بیست بگیریم و …

دوران راهنمایی:

اول راهنمایی اوضاع درسی بدی نداشتم، ولی شاهکار دوران تحصیلم در دوم راهنمایی  بود که درس عربی را تجدید آوردم، یادش به خیر که هر چقدر تلاش می کردم بفهمم در مغزم فرو نمی رفت که نمی رفت ! فکر کنم عربی را 9 شدم در صورتی که در کلاس شاگرد زرنگ به حساب می آمدم و دوستان حساب ویژه ای روی من باز می کردند. فکر می کنم بیشتر مشکلم با معلمم بود، یکبار داشتم فحش نثارش می کردم که مرتیکه فلان فلان شده پشت سرم سبز شد و … آخر ماجرا این شد که ثلث اول هشتب لکو شدم!  سوم راهنمایی دوران پر مخاطره ای نبود و فقط در دوران راهنمایی همان یک تجدیدی را آوردم {به قول پدرم یک تپه گذاشتم}

دوران دبیرستان و هنرستان:

شاهکار های پیاپی من از سال اول دبیرستان شروع شد، درسی به ما داده بودند با عنوان ریاضی تکمیلی که نمی دانم فلسفه وجودی اش چه بود، ریاضی اصلی را که با مرارت می خواندیم، ریاضی تکمیلی هم شد قوز بالا قوز! ترم اول از بین شش کلاس سال اول، سه یا چهار نفر قبول شدند و بقیه که من هم جزء همان ها بودم تیر توپر شدند! تابستان همان سال اتفاقی رفتم یک کلاس تبر مقدماتی و کم کم از دنیای کامپیوتر خوشم آمد. {از دوران قدیم همه مرا شخصیتی می دانستند که دیوانه بازهای کامپیوتری است} در همین میان در همان دبیرستانی که سال اول مانده بودم سکنی گزیدم و در رشته کامپیوتر شاخه فنی و حرفه ای شروع به کسب علم نمودم! دوباره تاکید می کنم که ما فنی حرفه ای بودیم و کارو دانشی نبودیم، استعداد ها نهفته بسیاری هم داشتیم که هر روز شکوفا می شد! سال اول هنرستان که می شد سال دوم دبیرستان ترم اول به دلیل همان شکوفا شدن استعداد ها سخت افزار {دروس تخصصی که فقط گیت بازی بود} زبان خارجه {به خدا تقصیر دبیر مربوطه بود که زبان خارجه را با لهجه شیرین آذری ترکیب کرده و به خوردمان می داد} و البته درس شیرین ریاضی که نیازی به توضیح نیست که چرا خاک برسرمان کرد! خلاصه سرتان را درد نیاورم در ترم بعد برای تابستان برنامه ویزه ای داشتم و از آنجا که نمی خواستم تابستانم به بطالت بگذرد، جای درس ریاضی را با فیزیک عوض کردم! سخت افزار هم که همان ترم اول تمام شده بود واگذار کردیم به تابستان، نکته انحرافیه داستان چه بود؟ سخت افزار را اصلا نفهمیده بودم، یعنی به قدری ادبیر مربوطه خشک و بی روح تدریس می کرد که من سر کلاس مانند خیلی های دیگر  مشغول تقویت نقاشی خود بودیم! زبان را هم به لطف گل زده در خانه حریف {نمره مستمر} در همان خرداد ماه ضربه فنی کردم. حس و حال غریبی بود، تابستان و درس ! در همین میان به لطف پدرم در یکی از شرکت های کامیپوتری شهر عزیزم رشت مشغول به کارآموزی {پادویی} شدم تا حالیم بشود که یک من ماست چقدر کره دارد! شاید باورتان نشود بهترین تابستان عمرم همان سال بود، هم کار هم درس! به حول و قوه الهی و مدد آقا امام زمان و دعای خیر مسئولین و غیر مسئولین فیزیک که جزء دروس تخصصی ما بود را موفق به پاس کردن شدم، ریاضی را هم ناپلئونی پاس کردم واما سخت افزار را پنج دوگوش گرفتم {نامرد نه بهم نداد} ! شیرین ترین قضیه این تابستان کار کردنم بود که به هیچ وجه برایم غیر قابل توصیف است، همه همکلاسی ها و دوستان در کف مانده بودند که من چطور کار میکنم ! البته بیشترشان از حسادت می سوختند، بگذریم که یادم است اولین حقوقم را فدای شکم کردم و دو عدد پیتزا و چند سمبوسه و چند مدل کوفت و زهرمار دیگه را ریختم در خندق بلا ! هر چند که این اولین تجربه کاریم نبود ولی اولین تجربه کاری بود که مفتی نبود! چون ترم اول هم در یکی از مراکز کامپیوتر دانشگاهی به خلق خدا خدمت می کردم، البته حقوقی در میان نبود، فقط خوبیش این بود که می توانستم برنامه هایم را انجا بنویسم و بیشتر به کارهای خودم بپردازم! آن تابستان خاطره انگیز سبب شد تا در کلاس با تجربیاتی که کسب کرده بودم حال دبیران مربوطه را بگیرم و به قولی تخص بودم، تخص تر شدم! ترم اول فقط ریاضی را تجدید شدم، آن هم به خاطر اینکه دوست داشتم پایه ام را قوی کنم، والبته علاقه وافرم به دبیر ریاضی که حیران مدل مو و قد رعنایش بودم! ترم دوم هم به همین منوال گذشت و من ماندم و ریاضی و البته زبان خارجه ! دلیلش هم این بود که امتحانات سراسری بود،، البته ما آن زمان انگلستان و زبانیش را تحریم کرده بودیم، مطمئن باشید اگر هر زبانی {مثلا زبان مالایی یا چینی} دیگری بود ما با نمره عالی پاس می کردیم! درس شیرین ریاضیات را تمام کلاس به جز یک نفر به مدد قانون شیرین و دوست داشتنیه تک ماده قوبل شدیم، خیلی جالب بود برایمان چون در کارنامه زده بود 7.25 ولی گفتند قبول شدیم! ما هم خر کیف که تابستان امسال هم به بطالت نمی گذرد و به تحصیل علم و دانش می پردازیم! سخت افزار هم که یار جدا نشدنی من بود، پس تابستان دوباره دو درس را امتحان دادم و …

نکته اصلی این بود که ما در همین سال باید خیر سرمان کنکور هم امتحان می دادیم، عده ای از همکلاسی ها رفتند کلاس کنکور و ما گفتیم از این پول ها نمی دهیم، و فریاد سر دادیم که هر که نان عمل خویش خورد، منت حاتم و رفیق و رفقایش را نبرد! به هر حال چرخ گردون چرخید و من نه دانشگاه قبول شدم و نه سخت افزار را ! از مهر ماه عزم را جزم کردیم که هم پوزه دبیر سخت افزار را به خاک بمالیم و هم کنکور و سازمان سنجش …

ادامه دارد…

———————————————————————————-

لنگ نویس:

1- بخش دوم به زمان حال می رسد!

2- اگر اشتباهاتی در تعداد درس ها بوجود آمد زیاد جدی نگیرید چون آدم دروغگو حواسش پرت است 🙂

3- امروز یعنی روز چهاردهم فوریه روز فراموش نشدنی برای من است، هیچ ربطی هم به ولنتاین ندارد، کاملا شخصی است اگر نمی دانید که تا پست بعدی صبر کنید ولی اگر می دانید باید بگویم که بعد از مدت ها روی علی کنکوری را سفید کردم !

4- شاخ غول را نشکستم، خاک هم بر سرم کردم ولی باور کنید که در حال حاضر خوشحال ترین شخصی هستم که می شناسید 🙂

5- دوستی چند سال پیش گفته بود: افتادن مهم نیست، مهم اینه که زمین نخوریم!

6- لینک دادن و موسیقی پیشنهادی هم تعطیل !

7- همیشه دوست داشتم جواب بدی ها و محبت های چند نفر را بدهم و مطمئن باشد پست بعدی حرف هایی که چهار یا پنج سال در این دل صاحب مرده مانده بود را می زنم.

8- اگر غلط املایی و انشایی وجود داشت به بزرگی خود ببخشید .

با سپاس کاوه گیـــــــــلانی

حسنی دیگه تنها شده !

حسنی که یه تیکه ماه شده …

چند روزیه تنها شده …

فلفلی  و کره الاغ کدخدا …

تنها میرن تو کوچه ها …

پیر مردی دوست داشتنی ، با آن عینک ها کائوچویی و کله ای که جلویش حلب بود و دورش کولش {همان کاه} . چهره ای که از منوچهر احترامی در ذهنم داشتم مردی بود که سی سال دارد و هیچ وقت سی و یک ساله نمی شود کلاهی همیشه به سرش است، از همان هایی که جلال آل احمد به سرش می گذاشت… همیشه فکر می کردم استاد منوچهر احترامی از آن دسته آدم هایی است اگر پایش بیفتد با بچه های سر کوچه هم گل کوچیک بازی می کند. اگر کودکی از او دعوت کند که نقش بیمارش را بازی کند دلش را نمی شکند، فکر کنم استاد جزء آن مردمانی است که همیشه کودک درونشان زنده است… روزگاری بود که بیشتر هم سن و سالان من و حتی خود من با حکایت های حسنی خر می شدیم و به حمام می رفتیم … یادش به خیر … استاد چه استادانه به پدر و مادرانمان یاد دادی که با دو خط شعر سرمان را گول بمالند… دوستت داریم، هم خودت را هم آن حسنی و کره الاغ کدخدا را ، آن فلفلی و قلقلی و  مرغ زرد کاکلی…

روحت شاد و خدایت بیامرزد

مطلب مرتبط:

پیر ما رفت {از محمد }

حسنی دیگه تنها نبود {چهار ستاره}

———————————————————————-

لنگ نویس:

1- کوتاه نوشتم، به بزرگی خود ببخشید.

2- به یک بازی دعوت شده ام که به طوری شرکت خواهم کرد.

3- الان که این پست را منتشر می کنم از دو چیز دارم می میرم، یکی گردن درد است و دیگری هم استرس ! {برای چه ؟ شاید گفتم}

4- به دلیل کمبود حوصله و اعصاب راحت لنگ نویس ها را در پست بعدی منتشر میکنیم.

5- فقط بگم ای تو روح این علی علیزاده !

6- عکس را المیرای عزیز برایم میل کردند.

با سپاس کاوه گیــــــلانی