دلتنگی های روزهای ابری !

این روزها به غیر از این خود درگیری ها روزگار بدنیست، فقط این باران دست از سر کچل ما بر نمی دارد و هی می بارد و می بارد!

دلم برای آفتاب تنگ شده و هوس نسیم خنک در روزهای گرم در زیر سایه درخت آن طرف خانه کرده ام!

مهتاب هم که معلوم نیست کدام گوری رفته و اصلا انگار نه انگار دلم به حضورش در شب های تاریک خوش است! ستاره ، همسایه مهتاب هم که اصلا صحبتش را نمی کنم!

بادنجان و طرز تفکر انقلابی !

من: من از بادنجان و هر غذایی که این هویج سیاه توش باشه بدم میاد!

اون:  من هفته ای یک بار غذایی با مشتقات بادنجان درست می کنم!

من: من میرم مهمونی!

اون: یه بار میری ، دوبار میری ، آخرش چی ؟

من: خوب نیمرو می خورم!

اون: هه هه ، بالاخره دست از این بچه بازی هات بر می داری!

من هم کمی فکر کردم و چون دیگه بهانه ای نداشتم، گفتم: اصلا میدونی چیه من طرز تفکر انقلابی دارم و به هیچ وجه از این موضعی که گرفتم عقب نشینی نمی کنم! روزی که می خوای بادنجان درست کنی واسه منم یه کوفت دیگه ای درست می کنی! این دیکتاتوری نیستا ، اگه دیکتاتور بودم که اصلا بادنجان نمی خریدم!

اون : هه هه، عمرا!

من: مــــادر جان !

بد غذا بودن یکی از بزرگترین مشکلات اینجانب است ، اصلا نمی توانم با بادنجان کنار بیایم، قدیمها بهانه می آوردم که بادنجان حساسیت برایم ایجاد می کند و خلاصه مادرجان نازمان را می کشید و … از وقتی که این بانوی ما یک کتلت بی نام و نشان به خوردمان داد و ما هم تعریف و تمجید از طعم آن کتلت کوفتی کردیم دیگر راه فراری نمانده! آن  کتلت ترکیب اصلیش بادنجان بود و … دیگر به قولی این حنای قدیمی ما بیرنگ شده و مانده ایم در آینده چه گلی به سرمان بگیریم!

——————————————————————————————-

لنگ نویس:

1- از راه حل هایی که مثل قرارداد ترکمنچای نباشد استقبال می کنم!

2- «ازدواج مثل شهر محاصره‌شده است، کسانی‌که داخل شهر هستند سعی می‌کنند از آن خارج، و آنها که خارج هستند کوشش دارند که داخل شوند.»  بنیامین فرانکلین

3- البته من فعلا پشت دروازه ام !

4- آلبوم شهاب طلوعی را از دست ندهید + .

5- میرزا قاسمی پرطرفدار ترین غذای گیلک هاست که در بیت ما هم طرفدار بسیاری دارد ولی من چندشم میشود وقتی نگاهش می کنم!

6- از همین حالا شده ام سوژه برای پدر و خواهرانم

با سپاس کاوه گیلانی

مدیران لایغ {از مصدر الاغ}

در مملکت ما گزینش مدیران میانه در ادارات سیستم جالبی دارد، به عنوان مثال من مدیری هستم که  تازه بر مسند قدرت نشسته ام ، در ابتدای امر عده ای پاچه خوار اطرافم را پر می کنند، برایم پرده تبریک می زنند و من  هم کلی خر کیف می شوم، عده ای که به نزد من نیامده اند و از مدیران زیر دست من هستند را کله پا می کنم همین پاچه خواران احمق را زیردست خودم می کنم. اصلا هم مهم نیست که کاربلد باشند یا نباشند، نه ببخشید مهم است که کارشان را بلد نباشند و مکرر از من راهنمائی بخواهند و من راهنمائیشان کنم به صورتی که مورد نظر خودم است و …

جالب است نه؟ هر چه احمق تر بهتر! این سیستم {باور کنید برای خودش سیستمی است} در طول این سی سال به تکامل رسیده و در این دوره چهار ساله مطمئن باشید که به نهایت پختگی می رسد. یک بار فکر نکنید من منظورم به علی آبادی ها و آقایان زحمتکش دولت فخیمه است! در دوران اصلاحات هم از این سیستم ییروی می شد ولی در حال حاضر همچون آنفوانزایی است که جهش کرده و از یک بیماری ساده تبدیل  شده چیزی شبیه به آنفوانزای خوکی … .

—————————————————————

لنگ نویس:

1- امیدوارم مطلب بالا به خودم بر نخورد!

2- گفتنی ها کم نیست ، من و تو کم گفتیم.

3- نوشته بالا چیزی بود که این روزها به شدت عذابم می دهد، شاید بیشتر نوشتم در این مورد.

4- کامنت ها رو هم به زودی جواب میدم.

با سپاس کاوه گیـــلانی